پاسخ کوتاه: هر چه بیشتر بهتر.
پاسخ طولانی: چه بخواهید چه نخواهید، ساختمانها پس از مدت کوتاهی شروع به تغییر شکل می کنند. در ابتدا کلی اسباب و اثاث در آنها چپانده می شود. فضاهای داخلی ساختمان باید هر طور شده با این مساله کنار بیایند و بسیاری از ساحتمانها تا زمانیکه اثر زندگی انسانی بر پیکرشان مشاهده نشده، کامل نمی شوند. برای ساختمانهای عمومی، تغییر بعدی زمانیست که اسباب و اثاث داخلی نیاز به تعویض پیدا می کنند. لزوما این تعویض باعث بهبود اوضاع نمی شود. به جای صحبت در مورد عمر ساختمانها، بیائید در مورد نیمه عمر آنها صحبت کنیم. مانند مواد رادیو اکتیو، معماری بلافاصله شروع به تغییر می کند. فضاهای مشترک عمومی کوتاه ترین نیم عمر را در معماری دارند. بعد از ده سال احتمالا چیزی کمتر نصف محیط اصلی باقی می ماند. پنجره ها، درها، کف، و هر چیزی غیر از اسکلت اصلی، کمی بیشتر دوام می آورند. شاید سی سال. پس از شصت سال شاید کمتر از نصف ساختمان اصلی باقیمانده باشد. اما حتی زمانیکه ساختمانها خراب شده و یا ساختمان دیگری جایشان را گرفته باشد، معمولا نقشه قدیمی شهر همچنان پابرجا می ماند و می تواند تا چندین صده، و در برخی موارد حتی هزاره، عمر کند.
برگرفته از کتاب معماری چیست؟ نوشته Rasmus Waern and Gert Wingardh
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر