پاسخ کوتاه: سنگ ابدیت است.
پاسخ طولانی: سنگ، بیش از اینکه یک ماده ساختمانی باشد، یک سمبل است. برای همین است که تمام ساختمانهای مرکزی شهرهای اروپایی، تقلیدی از معماری با سنگ بودند. میراث ما از بنای ساختمانهای بزرگ، بر اساس ساختمانهای سنگی استوار است. حتی در فرهنگهایی که ماده اولیه ساخت و ساز آنها چوب بود، بناهای یاد بود سنگی هستند. وقتی معماران قرن نوزدهم اروپا خواستند به ساختمانهای مجتمع مسکونی، که با عجله برپا می کرند، اعتبار بخشند، آنها را با سنگ پوشاندند. سنگ، ماده ای متناقض است: از یک طرف، سنگین و مستحکم است و از طرف دیگر، در دنیای امروز، همه جا از آن به صورت ورقه های نازک برای پوشش نما استفاده می کنند. یک صخره، در حالیکه ساده ترین اشیا است، می تواند لوکس ترین هم باشد. سنگ طبیعی از بعضی جهات مقاوم و از طرفی بسیار شکننده است. حس یک استادکار صبور را منتقل می کند. ارتباطی که امروزه با ساختمانهای سنگی برقرار می کنیم بسیار شبیه به قرن نوزدهم است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر