ساختمانها می توانند به روشهای گوناگونی بخشنده باشند. یکی از این روشها این است که راهروهای ساختمانهای بلند پنجره به بیرون داشته باشند. این بخشندگی بیشتر به صاحب ساختمان مربوط می شود تا معمار طراح ولی معماران همیشه می توانند راهی برای راضی کردن همه پیدا کنند. فقط کافیست بخواهند.
هر وقت به شهر جدیدی سفر می کنم، اولین کارم این است که وارد یک ساختمان بلند شده و با آسانسور به طبقات بالا رفته و شهر را از آن بالا نگاه کنم. اکثر ساختمانهای اروپائی دارای پنجره در فضای مشترک راهرو هستند. در میلان، خیلی از ساختمانها حتی در راه پله هم پنجره دارند. در ساختمانهای امریکا این مساله به ندرت دیده می شود. معمولا راه پله و آسانسور در مرکز ساختمان هستند و با ورود به راهرو حس کلاستروفوبیک بدی به انسان دست می دهد. قرار دادن راه پله و آسانسور در نمای بیرونی به دلیل کاستن قابل ملاحظه ای از فضای قابل فروش منطقی نیست ولی حد اقل طراح می تواند با کم و زیاد کردن چند متر مربع ار فضاهای قابل فروش در راهرو پنجره قرار دهد. تقریبا راهروهای همه ساختمانهای ابتدای قرن بیستم در شیکاگو دارای پنجره و نورگیر هستند. وجود یک نورگیر و نیمکت در فضای راهرو می تواند حس بسیار بهتری را منتقل کند.
میلان - شیگاگو چه مثالهای ملموسی :) و بخشندگی چه صفت جالبی برای یک ساختمان دارم فکر می کنم چه صفتهای دیگری رو میشه به ساختمانها نسبت داد با چه نشانه هایی تعریف میشن مثلا مهربانی!
پاسخحذف